Lofoten
Een zomer met weinig op de planning, heimwee naar buiten en een kleine instagram fuik met alleen maar mooie beelden van de Lofoten long crossing, brengen mij op het idee om toch een klein avontuur te plannen. Ik hoef maar 1 bericht te sturen naar de Deense Stine a.k.a. Talkie Walkie (met wie ik The Pacific Crest Trail liep) en het plan is al snel gesmeden. Dat snelle smeden zal ons uiteindelijk inhalen en door een combinatie van iets te weinig voorbereiding, slecht weer en een beetje pech maken we uiteindelijk de juiste beslissing.
FAQ
DE REIS
De Lofoten is een, voor velen, onbekende eilandengroep voor de kust van Noorwegen, ter hoogte van de arctische grens. Het is een flinke onderneming om er vanuit Nederland te komen, maar de reis alleen al is de moeite waard. Na twee treinen stap ik in Amsterdam op het vliegtuig naar Kopenhagen waar ik Talkie Walkie oppik voor de tweede vlucht naar Bodo. Dit plaatsje is een waar outdoor walhalla en dat begint al op het vliegveld waar het wemelt van de outdoor enthousiastelingen met indrukwekkende rugzakken, intrigerende kisten met materiaal en een overheersend gevoel van enthousiasme voor wat er te wachten staat. Het enige wat we bij aankomst missen is … Talkie Walkie haar tas. Zonder tas maar met de belofte dat de tas wordt nagestuurd vertrekken we naar de ferry, het laatste transportmiddel waarmee we de Lofoten bereiken. Stoer zeg ik dat zeeziekte me niet veel doet en dat had ik beter niet kunnen zeggen. De eerste anderhalf uur kijken we onze ogen uit wanneer we langs de kust van noord Noorwegen varen, Prachtige groene heuvels steken als ijsbergen uit het water, verloren rode, houten huisjes staan hier en daar op de eilanden en zelfs de zon laat zich even zien. Dan maakt de boot een scherpe bocht naar links en betreden we de open zee tussen de kust van Noorwegen en de Lofoten. Een rustig tochtje is ons door de kapitein beloofd. Toch blijf ik de gehele oversteek (ongeveer anderhalf uur) op het koude bovendek om de misselijkheid een beetje de baas te blijven. En dan verschijnen ineens de dramatische pieken van de Lofoten, omhuld door magische wolken en zonnestralen zon.
DIKKE VETTE PECH
33 kilometer! Schreeuw ik met een ontzet gezicht naar TalkieWalkie. Ze kijkt me vol ongeloof aan en begint dan te lachen waar ik uiteindelijk in mee ga. We zijn al liftend 33 kilometer van het startpunt van de Lofoten Long crossing afgezet. De beste man die ons een lift gaf, beloofde ons af te zetten op een drukke weg een kleine 5 kilometer van het startpunt maar we zijn nu verder verwijderd van het startpunt dan voor de lift en op weg is niemand te zien. Even voeren woede, ongeloof en verwarring de boventoon maar al snel komt de doortastendheid terug. We moeten en zullen vandaag wandelen! Dus leggen we de anderhalve kilometer terug naar de drukke weg af in record tempo en steken onze duim opnieuw op. De tweede lift is ons beter gezind en brengt ons zelfs tot aan het eindpunt van de eerste etappe. Hier beslissen we definitief dat we etappe 1 overslaan en vanaf hier teruglopen naar Svolvaer via etappe 2. Het is te laat om aan etappe 1 te beginnen en zonder de spullen van TalkieWalkie kunnen we het niet riskeren om ergens te stranden.
Na nog geen kilometer komen we een erg boze vrouw tegen die erop staat dat we omdraaien en keihard schreeuwt: ‘'I don’t care’' wanneer we met haar proberen te praten. We draaien ons om en lopen een stukje de berg af en uit haar zicht. Dan draait TalkieWalkie zich om en zegt; ‘'nee we moeten daar langs’'. Als bange kippetjes kruipen we bijna omhoog en glippen snel langs haar huis. Na een zucht van verlichting kijken we elkaar aan en denken hetzelfde: ‘'wat een start van dit avontuur’'.
HET ZAADJE IS GEPLAND
Het is einde dag twee wanneer ik licht onderkoeld in mijn tent zit en probeer een diner te koken. Mijn gedachten gaan over de laatste 72 uur en wat een rollercoaster het is geweest. Zelden ben ik zo intens aan een hike begonnen en zelfden ervaar ik een hike zo heftig. Ik laat mijn gedachten gaan over mijn voorbereiding en of ik hierin iets heb gemist en of mijn verwachtingen van Lofoten wel kloppen maar eigenlijk komt er steeds 1 gedachte naar boven: ‘‘ik geniet hier niet echt van’’. TalkieWalkie is in haar tent naast mij haar eigen potje aan het koken en met een lichte aarzeling spreek ik mijn gedachte uit. Ze is even stil en beaamd dan wat ik zeg. Ondanks onze ervaring hebben we de trail zwaar onderschat. Niet alleen de kilometers per dag in combinatie met de hoogtemeters, maar ook de regen, windvlagen van 80km/u op een gevaarlijke bergkam, de constante natte voeten en het allerergste de zuigende, stinkende modder waardoor we al zeker veertig keer onderuit zijn gegaan. Een algemeen gezegde op trail is: ‘'Never quit on a bad day’'. Dus besluiten we te gaan slapen en morgen verder te zien, maar stiekem is er al een zaadje gepland.
VERBAZING
De Lofoten is een eilanden groep met een intens weersysteem. Vooraf hebben we ons ingelezen dat er vier seizoenen op een dag voorbij kunnen komen en afgezien van sneeuw hebben we alles gehad. Zonneschijn waardoor de eilanden oplichten en de unieke schoonheid van de Lofoten te zien is met haar steile bergen, baaien en prachtige groene kleuren. Regen waardoor alles heerlijk ruikt maar de trail ook ontzettend modderig en glad wordt. Hagel waarbij we bang zijn dat deze dwars door de tent heen slaat. Windstoten tot honderd kilometer per uur waarbij we nog net niet uit onze schoenen geblazen worden en ons ontzettend moeten focussen boven op een gevaarlijke bergkam. We verbazen ons over de snelheid waarmee het weer elkaar opvolgt, de intensiteit hiervan en ook over de staat van de trail. Op bijna alle stukken is de trail kapot gelopen. Dit betekent dat er niks overblijft dan enorme velden modder. Vroeg in de ochtend doen we nog ons best om met droge en semi schone schoenen naar de overkant te komen maar al voor de lunch hebben we dit opgegeven. Elke dag lopen we met natte schoenen door de stinkende modder in de regen, worden we overvallen door een regenbui met de lunch en koken we ‘s avonds elk in onze eigen tent het avondeten, Toch blijven we doorlopen want als de zon doorbreekt ontvouwt zich een schouwspel voor ons die maar weinigen met echte ogen kunnen aanschouwen. Inmiddels staat de teller van hotelovernachtingen hoger dan die van slapen in de tent, hoewel we nergens liever slapen dan in de tent. Maar wanneer alles nat is en met horrorverhalen van mensen die verrast zijn in hun tent door de stormen van de afgelopen dagen nog vers in het achterhoofd, zijn we voorzichtig geworden. Voor het eerst in een hike trekken de steden en dorpjes mij meer dan de trail. Wanneer we liften van en naar de dorpen, wanneer we boodschappen doen of wanneer we vijf uur lang koffie drinken in een warme bakkerij terwijl het buiten giet, verbazen we ons ook over de bevolking. Zelden maak ik zulke behulpzame, vriendelijke en lieve mensen mee.
DE JUISTE BESLISSING
‘‘Ben je nog aan het genieten?’’ Vraagt Joost (mijn man). En daar is ie, de spiegel die ik deze reis nodig had. Jazeker kan ik doorgaan tot ik op mijn tandvlees loop, maar dat was niet de insteek van deze hike. De laatste paar dagen hebben we ontzettend hard gestreden, ontzettend gelachen, gevreesd voor ons leven, heerlijk geslapen in de tent (alle drie de nachten), prachtige natuur gezien en in de natuur afgezien. En als ik heel eerlijk tegen mezelf ben dan heeft dat laatste de overhand. En als ik nog eerlijker tegen mezelf ben dan ga ik liever naar huis. Maar dat voelt als opgeven en ik ben geen opgever. Al dagen pingpongt deze gedachte in mijn hoofd en wil ik er niet aan toegeven, maar genieten doe ik minder dan gedacht en gehoopt. Toch zit het winnen voor mij in het opgeven van deze trail. Toegeven dat ik niet geniet en dat ik dan mag stoppen is een grote stap maar wanneer deze eenmaal is genomen voelt de beslissing bevrijdend. TalkieWalkie en ik beginnen opgelucht aan de zesde en laatste dag van onze hike en genieten met volle teugen, van de zon, van de regen en het intense gezelschap. Onderweg vertellen we mensen dat we gaan stoppen en dat levert verbaasde gezichten, goedbedoelde adviezen en soms een niet bedoelde belediging op. Hierdoor wankelt onze beslissing even, maar als we savonds in de hotelkamer liggen op het vaste Noorse land voert dankbaarheid en opluchting de boventoon. Dit was een intense hike met een heerlijk gezelschap dat ik niet had willen missen maar het is goed zo.
Later horen we dat meer mensen de dag na ons gestopt zijn. Hebben wij dan toch een zaadje gepland?
