OREGON

BOSBRANDEN

Eindelijk zijn we klaar met de eerste staat van de Pacific Crest Trail. 113 dagen zijn we al onderweg en we hebben een ononderbroken voetpad van 2.880 kilometer tot aan de grens met Oregon. Bij deze grensovergang zijn grenswachten, paspoorten of controles nodig en dat is maar goed ook want men heeft het nodige bij zich om deze grensovergang goed te vieren. Nog maar net zijn we de grens naar Oregon overgestoken wanneer we worden verwelkomt met een fikse onweersbui. Gelukkig een onweersbui met regen en geen droge onweersbui maar dat beloofd wat voor deze staat.

Enkele dagen later breekt voor mij de ochtend aan om uit Ashland (stad) te vertrekken na een paar vrije dagen. Ik trek de gordijnen open en kan niet eens tot de overkant van de straat zien. Dit betekent niet veel goeds. Snel open ik mijn telefoon en zie dat die nacht de McKinney fire is ontploft van een aantal hectare tot meer dan 20.000 hectare in 1 nacht. De bosbrand heeft de staat Californië het hardst getroffen en de meeste van mijn vrienden op trail zijn door de brandweer of andere reddingsdiensten van de trail gehaald. Na een ochtend zoveel mogelijk informatie vergaren besluit ik met lood in de schoenen toch terug keren naar de trail. Echter die middag trek ik mijn plan al meteen in twijfel. De wind draait, de vallei loopt vol met rook en dikke as valt uit de lucht. Ik probeer niet in paniek te raken, praat met andere hikers op trail en besluit door te lopen tot een camping in de buurt, dik 23 mijl na mijn late start van die dag. Meer dood dan levend kom ik bij de ingang van de camping aan waar ik een man tref die gratis blikjes frisdrank uitdeelt aan PCT hikers. Met hem bespreek ik mijn zorgen over de bosbrand. Hij blijkt een local te zijn en geeft me zijn telefoonnummer voor het geval dat ik dat vannacht nodig heb. Op de camping zorg ik dat ik dicht bij de andere hikers overnacht en mijn spullen klaar heb liggen om zo snel mogelijk de camping te kunnen verlaten.

De volgende ochtend schijnt de zon en lijkt het alsof de bosbrand er nooit is geweest. Later in Oregon treffen we nog enkele keren een bosbrand waardoor we, na meer dan 3.000 kilometer aangesloten te hebben gewandeld, genoodzaakt zijn om een stuk over te slaan. Uiteraard is dat het minste van onze zorgen en de zorgen van de mensen die in het getroffen gebied wonen en alles hebben verloren. Relativeren wordt onderdeel van Oregon,

FAQS

  • Start: De grens tussen Californië en Oregon
    Finish: The Bridge of the Gods - grens tussen Oregon en Washington
    Afstand: 789 kilometer / 493 mijl
    Hoogteverschil: 24.290 meter / 72.870 feet
    Hoogste punt: 2.524 meter / 7573 feet
    Laagste punt: 41 meter / 123 feet Cascade Locks (tevens het laagste punt op de PCT)

  • Eindelijk wandel je de staat Oregon binnen. Na 113 dagen en meer dan 2.880 kilometer is er die lang verwachte en meer dan welkome wisseling van de staat. Hier begint de grootste leugen die er op de trail verteld wordt: Oregon is vlak. Met meer dan 24.000 hoogtemeters merken we al snel dat Oregon absoluut niet vlak is. Oregon is een bijzondere staat waar watervallen, maanlandschappen en diverse vulkanen wisselen elkaar af. Oregon is ook de kleinste staat van de drie staten die de PCT kruist en door de vele bosbranden wordt het stukje PCT door Oregon alleen maar korter…

  • Nationale bossen

    Mount hood
    Deschutes
    Wiliamette
    Umpqua
    Fremont-Winema
    Roque River-Siskiyou

    Wildernis gebieden
    Mark O. Hatfied
    Mount Hood
    Mount Jefferson
    Mount Washington
    Three Sisters
    Diamond Peak
    Mount Thielsen
    Sky Lake
    Soda Mountain

  • Bosbranden

    De vele PCT lopers kruisen Oregon hartje zomer. Inmiddels merken we dat regen aan de west kust van Amerika een schaarste is en helemaal in de zomer. Een sigaret, BBQ of droge onweersbui kan er een teveel zijn en gebieden zo groot als honderden voetbalvelden af laten branden. Een alles verslindende, alles dodende en met 80 kilometer per uur een super snel dodelijk gevaar op trail.

VULKANEN

Oregon is met haar 789 kilometer een kleine staat in de ogen van veel PCT hikers. Tevens is dit de staat waarover de grootste leugen wordt verteld; Oregon zou vlak zijn en nauwelijks hoogtemeters hebben. Deze kleine staat heeft toch een significant aantal stijle klimmen en hartje zomer en met een hittegolf van 43 graden celsius 7 dagen aan een stuk, vallen die klimmen ons erg zwaar. Gelukkig is daar het uitzicht. Want waar Oregon echt om bekend staat, zijn de magnifieke vulkanen. De uitzichten van de Three Sisters tot Mount Hood en Crater Lake wekken niet alleen onze aandacht maar ook dat van duizenden anderen toeristen. Het is druk op trail en in de stadjes waar de trail langs loopt, maar dat is niet erg want juist dit zorgt voor een stukje menselijkheid op trail.

TRAILMAGIC EN TRAILANGELS

Ik vlieg de bocht door, steek zonder uit te kijken de weg over en zie in de verte de toppen van een aantal party tenten staan. ‘'Het is toch waar’' denk ik met een brede glimlach en stuiter verder de berg af. De geur van vers gebakken hamburgers en bier doet me watertanden en mijn maag knorren. Dan zie ik een feestelijk bordje ‘'trailmagic’' langs de kant van de weg staan en loop ik een soort kamp binnen. Tafels, campingstoelen, koelers met koud bier en frisdrank, verse koffie en een BBQ die staat te loeien. Even worden alle indrukken mij teveel. Trailmagic! Na dagen semi alleen op trail met een beperkte voorraad eten dat je zelf mee sjouwt zijn hier ineens mensen, oftewel ‘'trailangels’', die ons hikers trakteren op allerlei lekkers en dat midden in de wildernis.

Ik bedank de trailangels hartelijk, vertel een aantal anecdotes van op de trail en schep mijn bordje vol. Hamburger, yoghurt, aardbeien, chips, alles door elkaar en dat weggespoeld met bier en koffie. Rustig ga ik zitten in een campingstoeltje, wat een luxe na een aantal dagen zittend op de grond eten.

Deze trailangels zijn niet uniek. Langs de hele route zijn er mensen die zich belangenloos inzetten voor de hikers: gratis liften van en naar de stad, een koeler gevuld met koud bier langs de trail, gratis overnachtingen in hun huis inclusief douchen, kleding wassen en eten, het aanbieden van een hotel overnachting of diner. Vaak is dit belangenloos of tegen een kleine bijdrage. De Amerikanen zijn enorm geïnteresseerd en onder al die aandacht voelt het soms alsof we rocksterren zijn.

JE ERGSTE VIJAND

In de app Far Out (crowd sorced navigatie app) staat dat er de komende 16 kilometer veel muggen zijn. ‘'Na meer dan 3600 kilometer afzien zonder water, lopen op hoogte, door snelstromende rivieren en steile sneeuwhellingen maak je mij de pis niet meer lauw’', denk ik als ik dit lees. Maar ik vergeet dat elk stuk van de trail eigen uitdagingen kent en veel muggen, niet zoals in Nederland, 2 muggen op je slaapkamer betekent. Al snel kom ik erachter dat ze met veel muggen, honderden muggen tegelijk bedoelen. Het constante gezoem om mijn oren en de vele prikken op alle stukken ontbloot lijf maakt dat ik serieus begin te denken dat ik gek word. Er zit maar 1 ding op: volledige regenkleding aan, alle snacks opbergen waar ik snel bij kan en vooral niet willen plassen gedurende de volgende 16 kilometer. Gelukkig is het een stuk kouder de afgelopen dagen en regent het soms zelfs een beetje. Eindelijk bereik ik na een lange dag een vlak stukje grond dat ik als camping doel had, maar ook hier blijkt het te stikken van de muggen. Snel zet ik, volledig in regenkleding mijn tent op, gooi mijn tas naar binnen en duik er zelf achteraan. De muggen dansen voor mijn tent gaasdeur als fans voor een concert maar gelukkig ben ik even ‘'veilig’'. Tot ik besef dat ik nog steeds in beergebied ben en absoluut niet in mijn tentje kan eten. Wanneer de beren je tent associëren met eten, kunnen er vervelende dingen gebeuren. Het liefst wil je niet eten op de plek waar je kampeert, maar als het echt niet anders kan, dan ver weg van je tent. En zo kruip ik met mijn kooksetje, een zakje droogvoer en veel tegenzin, volledig in regenkleding, weer naar buiten om te gaan eten.

DE REÜNIE

Al dagenlang zijn we veel berichten naar elkaar aan het sturen en ik ben me heel erg aan het inhouden. Overal breken bosbranden uit, worden stukken trail afgesloten en de hikers gaan alle kanten op. Veel hikers stoppen om diverse redenen, anderen reizen naar het noorden om van daaruit weer richting het zuiden te lopen en weer anderen moeten flinke stukken trail overslaan om de bosbranden te vermijden. Zo ook Steve. Ze zat net voor de uitbraak van de grote brand en is daardoor in dubio: veel mijlen overslaan en weer beginnen waar de trail geopend is of nog meer overslaan en de trail samen uitlopen. Het liefst wil ik in de telefoon schreeuwen of dat ze veel mijlen moet overslaan zodat we weer samen kunnen lopen en finishen, maar het moet haar beslissing zijn. Een aantal dagen gaan erover heen: Steve is heel anders dan ik. Berekenend, maakt geen overhaaste beslissingen en laat zich al helemaal niet leiden door gevoel of emotie. Daarom werkt die combinatie ook zo goed. Wij vullen elkaar aan, maar dwingen elkaar niet. Eindelijk is daar het verlossende berichtje: ze komt naar Bend en vanaf daar gaan we weer samen lopen en hopen we samen te finishen.