Pacific Crest Trail

THE DESSERT

Na 4 jaar dromen, plannen, sparen, trainen en nog meer dromen stond ik in 2022 aan de start van The Pacific Crest Trail. Een 4260 kilometer lange wandeling van Mexico naar Canada dwars door de wildernis van Amerika. In de dagen voorafgaand nam de twijfel toe; ‘'waar was ik, Nederlands stadsmeisje, in hemelsnaam aan begonnen’’. Eenmaal aan de start voelde ik me mega trots; ik had dit avontuur aan niemand anders te danken dan aan mezelf.

Terugkijkend was de woestijn het zwaarste gedeelte van de tocht. Ik was goed voorbereid maar eenmaal in de wildernis voelde ik me zo onervaren. Mijn hoofd en mijn lijf probeerde zich wanhopig aan te passen aan deze nieuwe levenstijl, nieuwe omgeving en nieuwe mensen om mij heen. Na een tijdje kwam er een ritme en gewoontes en begon ik me steeds meer thuis te voelen in deze omgeving waarin alles erop gemaakt leek te zijn om me pijn te doen of zelfs te doden. Het was een stijle leercurve die ik absoluut niet had willen missen. Zonder wrijving geen glans.

FAQs

  • Start: Zuidelijke terminus - Campo, Californië
    Finish: Kennedy Meadows Zuid - Californië
    Afstand: 1126,54 kilometer / 700 mijl
    Hoogteverschil: 36.464 meter / 119.632 feet
    Hoogste punt: Mount baden Powell- 2867 meter/ 9407 feet

  • Voor veel wandelaars is de woestijn de grootste verrassing, zo mooi en verraderlijk tegelijk. Hoewel de route gemakkelijk te volgen is dankzij de diverse borden en het gebruik van een navigatie-app (Far Out) op je telefoon of navigatieapparaat, is het even wennen aan de hoogte, het hoogteverschil en de hitte. Om dit te compenseren biedt de PCT vanaf het begin een fantastisch uitzicht, bijvoorbeeld op de Laguna Mountains, Mount San Jacinto en Mount Baden Powell. De woestijn bestaat uit bergketens, elk met een eigen ecosysteem, en de winderige en hete woestijnbodem ertussenin.

    Om het nog interessanter te maken, kruist de PCT 6 interstates/snelwegen, 1 McDonalds, 1 rots die op een adelaar lijkt, nog een rots waar veel films zijn opgenomen (Vasquez Rocks), diverse steden, een wandelstad (het vermelden waard en een aanrader om te verblijven), enz.

    Na deze hoogtepunten wordt de woestijn echt heet en vlak: welkom bij het LA Aquaduct in de zinderende Mojave-woestijn. De windturbines, het gebrek aan water en de hoge temperaturen vormen een laatste uitdaging in de woestijn.

  • National forrests:
    Angeles National Forrest
    San Berdino National Forrest
    Cleveland National Forrest

    Wilderness Area’s
    Hauser Wilderness
    Beauty Mountain Wilderness
    San Jacinto Wilderness
    San Gorgonio Wilderness
    Sheep Mountain Wilderness
    Pleasant view ridge Wilderness
    Kiavah Wilderness
    Owens peak Wilderness
    Chimney peak Wilderness
    Domeland Wilderness

  • Dieren:
    Hagedissen, knaagdieren, slangen, coyotes, poema's, zwarte beren, kolibries en een paar verdwaalde kalkoenen.

    Planten:
    Woestijnstruiken, chaparral of eikenbossen en bossen op grotere hoogte. Pas op voor de Poisson-eik!

  • Gebrek aan water / uitdroging:
    De woestijn is een droge plek zonder veel natuurlijke waterbronnen. Water is te vinden in rivieren, meren, vijvers, putten, paardenbakken of bij water caches. Dit laatste zijn flessen water die door mensen daar zijn geplaatst en worden bijgevuld. Hoewel we de meeste caches betrouwbaar hebben bevonden, zou ik er niet op rekenen. Controleer altijd waar de dichtstbijzijnde waterbron is en zorg ervoor dat je genoeg water meeneemt om er te komen. De vuistregel is 1 liter per 8 kilometer (5 mijl). Als de temperaturen hoog zijn of er geen schaduw is, overweeg dan om 's nachts te wandelen. Vergeet niet om voor vertrek de symptomen van uitdroging te leren herkennen en hoe je dit kunt voorkomen of genezen.

    Ratelslangen:
    Deze glijdende wezens komen veel voor in de woestijn. Ter geruststelling: ze houden net zoveel van mensen als wij van hen, daarom ratelen ze als je ze nadert. En nog een geruststellende opmerking: ze maken echt veel lawaai, dus je hoort ze zeker. Als je gebeten wordt, ga dan zitten, probeer niet in paniek te raken, omcirkel (indien mogelijk) de plek op je lichaam waar je gebeten bent en schrijf er de tijd van de beet naast. En druk natuurlijk op je SOS-knop. Vergeet niet te zeggen dat het een beet door een raterslag is, zodat de zoek- en reddingsdienst het tegengif kan brengen.

    Oververhitting / onderkoeling:
    Hoewel de eerste waarschijnlijk voor iedereen logisch klinkt, is onderkoeling in de woestijn ook zeker mogelijk. Niet alleen 's nachts, wanneer er ijs aan de binnenkant van je tent kan liggen, maar ook overdag tijdens een flinke regen- of sneeuwbui. Bereid je voor op een wandeling door de woestijn, neem de nodige kleding en uitrusting mee en volg eventueel een cursus EHBO in de wildernis om de symptomen te leren kennen en wat je moet doen bij een hitteberoerte/onderkoeling.

DAG 1

Vroeg in de ochtend verzamelde zich een groeiende groep zenuwachtige mensen bij het busstation in San Diego. Hier stopte een bus die ons naar het dorp Campo zou brengen, het startpunt van de PCT. De busrit duurde ongeveer 2 uur inclusief een stop bij de REI (een outdoorwinkel) en het postkantoor (waar wandelaars de laatste dozen met uitrusting of eten naar zichzelf onderweg konden sturen).

Na twee uur stopte de bus op een stoffige open plek en daar was hij dan: het Southern Terminus monument! Het voelde onwerkelijk om dit monument in het echt te zien. Een plek die zo vertrouwd aanvoelde door alle YouTube-filmpjes die ik had bekeken, maar tegelijkertijd zo nieuw en onwennig. Na een korte uitleg van de PCTA (de organisatie die zich actief inzet voor de Pacific Crest Trail en de omliggende natuur), het ondertekenen van het logboek van de route en duizend foto's later, zetten we onze eerste van de miljoenen stappen op de route. Vanaf het begin vormde ik een groep met Waffles, Steve en Dan (trailnamen). We wisten het toen nog niet, maar Steve en ik zouden bijna de hele route samen lopen.

De eerste dag was meteen intens. Zware beklimmingen, een tas met te veel eten en een tocht van 25 kilometer zonder water. Die avond werd ik volledig overmand door het gevoel dat ik de tocht zwaar had onderschat. Ik wist dat ik kon wandelen, maar de hitte, de hoogte, het gebrek aan water en alle nieuwe indrukken maakten me volledig overprikkeld, licht gedehydrateerd, gedesoriënteerd en een gevoel van heimwee stak de kop op.

WEEK 1

De week erna leerde ik alle trail etiquette: douchen zonder zeep en handdoek, om vijf uur opstaan ​​om zoveel mogelijk kilometers in de koele ochtendlucht te lopen, hoe pijnlijk schaafplekken van uren wandelen zijn, hoe je liftend naar de dichtstbijzijnde stad komt en hoe je je eigen afwaswater drinkt. Elke avond was ik doodop van alle indrukken, nieuwe dingen, gezichten en het gebrek aan privacy op de trail. ik hoefde mijn bed maar te zien en ik sliep al.

De woestijn verraste me met zijn prachtige bloemen, planten en uitzichten. Het was absoluut geen kale, zanderige, droge vlakte zoals ik me had voorgesteld. In plaats daarvan liepen we door uitgestrekte dennennaaldbossen, langs enorme cactussen en uitgestrekte groene gazons. De kilometers gingen relatief gemakkelijk en ik ontspande wat meer. Ik bouwde mijn eigen routine op met pauzes, aantal kilometers en ook mijn geest kwam wat tot rust.

De eerste week bleek niet zo afgelegen als ik had gedacht. Elke dag liep ik langs een natuurtoilet of een picknickbankje en stak ik verschillende wegen over op de PCT. Bijna elke dag kwamen we langs een café waar we iets te eten konden bestellen en de eerste week sliepen we zelfs twee nachten achter elkaar in een hotel in het dorpje Julian. Daar leerden we hoe fijn die eerste douche is na een aantal dagen niet douchen, hoe je je kleding wast in bad wanneer er geen wasserette is en aten we zoveel mogelijk burgers, pizza en ander eten dat we niet mee konden nemen op trail.

VRIENDEN

Steve Waffles, Peter Pan, Overkill, Bahama Mama, HomeBrew, Downhill Daddy, Talkie Walkie, The Spice Girls, Lion, Captain, Badman, Space x.

Zoveel mensen op de trail en zoveel namen om te onthouden. Om dit wat makkelijker te maken, is het een traditie geworden om tijdens je trail een trailnaam aan te nemen. De naam moet je van iemand anders krijgen en wordt je gegeven als je iets doms hebt gedaan op trail, omdat je een bijzondere karaktereigenschap hebt of omdat mensen je kennen door een bepaalde hobby etc. Gedurende de gehele hike stel je jezelf voor met je trailnaam en vaak kende ik niet eens de echte namen van mensen. 

Na de eerste twee weken wordt het pad wat meer afgelegen. Vijf tot zeven dagen lopen naar het volgende dorp was niet langer ongebruikelijk en ik raakte gewend aan het ritme van elke dag wandelen: opstaan, wandelen, eten, wandelen, eten, wandelen, eten, wandelen, de tent opzetten, pyama aantreken, eten en slapen. Na de eerste paar weken begon de temperatuur te stijgen en dat, in combinatie met de fysieke inspanning en het niet kunnen douchen in de wildernis, betekende waarschijnlijk dat ik vreselijk stonk. Het vreemde was dat ik mezelf noch de mensen om me heen rook. Degenen die ik wel rook, waren fris gewassen dagwandelaars. Ik kon ze van een kilometer afstand ruiken. Ik begon te merken dat ik steeds meer op mijn zintuigen vertrouwde. Niet alleen de geur van fris gewassen mensen, maar ook van bosbranden, luisteren naar onweer in de verte en of het al dan niet mijn kant op kwam, mijn omgeving controleren op wilde dieren. Ik was me veel bewuster van mijn omgeving. Ik vond het fijn om te merken dat ons lichaam deze zintuigen nog steeds kon ontwikkelen, ondanks ons veilige en comfortabele leven in de maatschappij.

Soms gingen de kilometers relatief gemakkelijk. Andere keren moest ik hard vechten om met een zware bepakking de berg op te komen. De beklimmingen van San Jacinto Mountain en Mount Baden Powell waren intens vanwege de hoogte en de sneeuw die er nog lag. Maar dankzij de wijze woorden en de kalme mentaliteit van de Finse Steve bereikten we altijd de top.

DE HEL

‘‘Goedemorgen schatje, hier even een berichtje uit de hel’', stuurde ik naar Joost. De laatste 150 mijl van de woestijn waren aangebroken en aan alles merkten we dat we deze, ondanks onze 6 weken ervaring, niet kado kregen. De lucht was zo heet en droog dat ik continu bloedneuzen had, er was heel weinig water wat betekende dat we soms wel 7 liter water mee moesten dragen en overal had ik schuurplekken door het opwaaiende zand. Ik vond het even iets minder leuk maar probeerde het als een afscheidskado van de woestijn te zien en hield vooral mijn ogen gericht op het stuk dat zou gaan komen: De High Sierra’s. Het meest imposante maar ook het meest gevreesde deel van de trail. De laatste week zagen we de majestueze pieken van deze enorme besneeuwde bergen al in de verte en dit was ook het enige gespreksonderwerp onder ons hikers.

Naast al het leed van de laatste week waren er ook hoogtepunten. Een gevoel van trots nam bezit van me; ik was al 7 weken onderweg en had het tot dusver overleefd waar anderen al gestopt waren. Met deze trots stapten we het laatste dorpje van de woestijn binnen: Kennedy Meadows Zuid. Onder een daverend applaus van wel 80 hikers liepen we het terras van de general store op. Vele bekende gezichten, een warme knuffel van Waffles en andere bekenden en een ijskoude DR. Pepper. Man wat voelde ik me op mijn plaats, trots en dood moe …